ក្រ និង មាន “ធ្វើបុណ្យ”

ក្រ និង មាន “ធ្វើបុណ្យ”!


មុននឹងយើងធ្វើការពិចារណា “ក្រ” ..យើងក៏គួរសួរនូវសំណួរមួយដែរថា៖ តើក្រអ្វី? ក្រទ្រព្យសម្បត្តិ
ក្ររូបសម្បត្តិ ក្រវិជ្ជាសម្បត្តិ ក្រយសសម្បត្តិ...ជាដើម ។ល។ តើហេតុអ្វី?

ជនអ្នកក្រធ្វើបុណ្យ -- តើបាយមួយចានរបស់ជនអ្នកក្រ ប្រគេនដល់សង្ឃ(ផ្នែកពុទ្ធសាសនា) នោះមានតម្លៃ
ថោកជាងបាយមួយចាននៃជនអ្នកមានឬ បើទោះជាម្ហូបមានឱជារសខុសគ្នាក្ដី? ចម្លើយ៖ ពិតជាមិនដូច្នោះទេ
លោក-អ្នក... ព្រោះថារូបីយវត្ថុពុំមែនជារបស់សម្រាប់វាយតម្លៃ “បុណ្យ”ឡើយ!

បុញ្ញៈ =បុណ្យ មានន័យថា៖ កុសល អំពើល្អ គុណសម្បត្តិញ៉ាំងឲ្យចិត្តជ្រះថ្លាដោយអំពើល្អដែលខ្លួនបានធ្វើ!
“បុណ្យ” ពុំមែនជាពាណិជកម្ម ទិញ-លក់ យកចំណេញដោយប្រការណាមួយឡើយ ។ អ្នកក្រធ្វើបុណ្យ បើ
ទោះជាប្រាថ្នាឲ្យក្លាយជាអ្នកមាទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងណាក្ដី បើខ្វះការព្យាយាម ខ្វះអាជីវៈវិជ្ជា ខ្វះឱកាស....នោះ
“បុណ្យ”ក៏ពុំអាចជួយលោកអ្នកបានឡើយ... ព្រោះ”បុណ្យ”គឺជាគុណសម្បត្តិញ៉ាំងឲ្យចិត្តជ្រះថ្លាដោយអំពើល្អ
ដែលខ្លួនបានធ្វើ ដល់ខ្លួនយើងក្ដី ដល់ជនស្មូមយាចក... ដល់ព្រះសង្ឃក្ដី!

មានតំណាលថា កាលពីក្នុងពុទ្ធសម័យ មាននាងម្នាក់ក្រនោះសែនក្រ ក្រខាងទ្រព្យសម្បត្តិ ។ ថ្ងៃមួយ នាងបាន
ឮថា ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់យាងមកបិណ្ឌិបាតនៅត្រង់ម្ដុំភូមិដែលនាងរស់នៅ។ នាងអរភើតក្នុងចិត្ត ហើយគិតថា
ថ្ងៃនេះនាងនឹងបានដាក់បាតថ្វាយពុទ្ធអង្គនឹងគេហើយ! ...តែអ្វីដែលនាងពុំបានគិតនោះគឺ នាងឥតមានបាយឬ
ចង្ហាន់អ្វីសម្រាប់ដាក់បាត ដល់តិចសោះឡើយ .... ទោះជាដូច្នោះក្ដី កម្លាំងសទ្ធាដ៏មុតមាំរបស់នាង ពុំរសាយទៅ
ដោយភាពមហាក្រនេះដែរ ។

នាងដើរបណ្ដើរ គិតបណ្ដើរថា តើនាងបានអ្វីដាក់បាតព្រះពុទ្ធ? ទេសកាល នាងបានឃើញផ្កាននោងព្រៃ លឿង
ស្រស់តាមដងផ្លូវដែលនាងកំពុងដើរឆ្លងកាត់នោះ ក៏គួចចិត្តភ្នកឡើងថា៖ បើគ្មានចង្ហាន់ដូច្នេះ ផ្កាននោងព្រៃនេះ
ក៏មានព៌ណលឿងស្រស់ ..បេះយកទៅថ្វាយព្រះអង្គចុះ …

ផ្កាននោងព្រៃនៅក្នុងដៃ នាងដើរតម្រង់ទៅទីដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធកំពុងទ្រង់យាងបិណ្ឌបាត …. ជ្រះថ្លាអារម្មណ៍
ពន់ពេក… នាងឥតបានឃើញហ្វូងគោព្រៃនៅតាមដងផ្លូវនោះឡើយ …ពុំទាន់បានថ្វាយផ្កាននោងព្រៃដល់ព្រះ
ពុទ្ធផង នាងក៏ត្រូវគោព្រៃជល់ស្លាប់ទៅ!

រំពេចភ្លាមនោះដែរ នាងក៏បានកើតជាទេវធិតាមួយព្រះអង្គ នាមថា “អនោជាទេវី” ដែលមានន័យថា “ផ្កាននោងព្រៃ”
នេះឯង នៅស្ថានតាវតឹង្សនាយ ។

សេចក្ដីវិភាគអំពី
ក្រ និង មាន “ធ្វើបុណ្យ”! នៅមាន(ត) ជូននៅពេលក្រោយ...
ប៊ី ប៊យ
09/11/2011